JAN MESDAG
ZINGT BREL
Het kiezen van goed, beter, best in een speelveld met krachten uit alle continenten en stijlen is onbegonnen werk. Als ik Duilio Del Prete Brel hoor zingen, denk ik dat het onder de mannen niet te evenaren is, maar als ik dan Jan Mesdag draai, denk ik hetzelfde. Mesdag nam de plaat op als laatste wens nadat bij hem de toen nog dodelijke ziekte aids was geconstateerd. Tot aan die diagnose was hij een verdienstelijke kleinkunstenaar met meer talent dan eruit kwam. Maar met de dood op zijn hielen en niets meer te verliezen, wist hij eindelijk zijn krachten te bundelen en een compromisloos kunstwerk te scheppen. Zijn vertolkingen van Amsterdam, Kinderen van..., Ik weet niet waarom, De stad viel in slaap, Voor wat tedere gebaren, Schiphol (Orly), Laat me niet alleen, De prille liefde, Als er liefde bestaat, Ik kom eraan en En opeens straalt het licht (La lumière jalliera) zijn stuk voor stuk ontroerend, indrukwekkend, beklemmend en maatgevend. Het pianospel van Nico van der Linden, die door Mesdags buddy Adelheid Roosen gedwongen werd ad hoc mee te werken, is volmaakt. Een paar maanden na de release overleed Mesdag. Over zijn in de knop gesmoorde leven dat culmineerde in zijn Brel-plaat is een indringende documentaire gemaakt door Emma Westermann (dvd Dyzlo Film).
Regisseuse Emma Westermann en producent Laszlo Tonk van Dyszlo Film vonden elkaar twintig jaar na Mesdags overlijden in het tegendraadse streven een documentaire over Jan Mesdags te korte leven te produceren. Westermann is erin geslaagd een mooie balans te vinden tussen historische radio- en televisieopnamen van Jans theateruitvoeringen en audities her en der, interviews met vrienden en nabestaanden, en Jans bij leven nog ingesproken vertellingen over zijn leven. We zien Jan rollerskatend door New York, waar hij zijn stage doorliep en waar hij in de gayscene uiteindelijk zijn fatale aidsbesmetting opliep. We zien hem repeteren, we horen van zijn dromen en teleurstellingen. De grootste teleurstelling voor de aidsdiagnose was wel dat hij werd onderschept door de Amerikaanse immigratiedienst, waarop hij terug naar Amsterdam werd gestuurd. Daar maakte hij furore in musicals en zien we hem bijverdienen in… een Pampers-reclame! Mesdag: ‘Het is vreselijk 34 jaar met veel meer diepgang in je lijf rond te lopen en dat nooit vorm te kunnen geven.’ Dat Mesdag zoveel indruk maakt, komt natuurlijk omdat die opgekropte frustratie er in zijn Brel-plaat als een gebalde vuist uit kwam. De eerlijkheid en de ontnuchterende schets van dit leven maken grote indruk. Mesdags buurvrouw in Amsterdam, Adelheid Roosen, werd zijn buddy en vertelt het aangrijpende verhaal van het verval. Een document dat eerst culmineert in de fatale diagnose, waarna Mesdags liefde voor Brel zich ontlaadt in die fatale eerste en laatste plaat. Daarna volgt de dood.
Coming soon...