Bruno Brel

Je suis Flamand

Hier is het de plaats om te vertellen van Bruno Brels moeizame verhouding met België, waar hij lang werd uitgelachen. Hij debuteerde in 1967, hetgeen Jacques een hartgrondig ‘Verdomme’ ontlokte. Later zei Jacques tegen Bruno toch vooral maar door te gaan, omdat het te laat was om nog eervol te stoppen. De gedachte was altijd dat Bruno in Je suis Flamand afrekende met Jacques’ anti-Vlaamse sentimenten. Hij besluit het lied met ‘Je suis fier’. Volgens Bruno zit het echter toch iets anders in elkaar, zoals hij zegt in tijdschrift Paroles et Musique: ‘In Frankrijk is niet iedereen op de hoogte van het feit dat er een verschil bestaat tussen flaminganten en Vlamingen. Flaminganten zijn ronduit nazi’s die zich georganiseerd hebben en nu een uniform dragen dat sterk lijkt op dat van de Gestapo. Het is een fascistische beweging die wil dat België volledig Vlaams wordt, met het verbod Frans te praten. Zij willen de Franstalige cultuur in België uitbannen. Op hen heeft Jacques het gemunt als hij zingt over ‘les Flamingants’. [...] De Vlamingen hebben ten onrechte gedacht dat Jacques met hen spotte. Zij hebben hem slecht begrepen. Had Jacques het niet gedaan, dan had waarschijnlijk niemand ooit over Vlamingen gesproken. Het schonk hem voldoening over zijn volk te zingen. Want beiden zijn we afstammelingen van Verhaeren, en dat betekent dat we Franstalige Vlamingen zijn, zoals het merendeel van de Brusselaars. En als ik beweer dat ik er trots op ben een Vlaming te zijn, dan is dat niet het tegenovergestelde van wat Jacques zegt, want zelfs in Les Flamandes zie ik niets kleinerends. Ik ben ervan overtuigd dat dit taalverschil en die mengeling van culturen, de één Germaans, de ander Romaans, een verrijking kunnen betekenen... Pourquoi pas?’

 

Coming soon...