Tohama & Steve Kirk et son Orchestre

Medio 1954 werd musichalldirigent Jacques Hélian benaderd door een verlegen slungel die hem een liedje wilde laten horen: Il peut pleuvoir. Hélian zag niet direct een visionair talent in de onooglijke jongeman, maar nam het liedje wel onmiddellijk op in een eigen bigbandarrangement met koor en het vrolijke zangeresje Lou Darley. Curieuzerwijze stond het lang onvindbare (en volstrekt vergeten) lied later te boek als ‘instrumentaal’, terwijl het toch echt om een opname met tienerkoortje en een guitige Darley gaat. Al luisterend ontstaat er dan gaandeweg verwarring, want Darleys aanpak lijkt als twee druppels water op het vrijwel gelijktijdig opgenomen 78 toerencovertje van… de Brusselse Tohama! Die duikt in die dagen met Steve Kirk et son Orchestre de studio in voor een lichter gearrangeerde versie met een identiek padvinderskoortje. Getuige het hierboven afgedrukte affiche sprong de jarenveertigster Tohama bij Hélian ook moeiteloos voor de jongere Darley in als het zo uitkwam. Als Darley inderdaad de waarschijnlijk live opgenomen versie van Hélian inzingt, tekent ze met Tohama voor twee van de drie allervroegste officiële Brel-covers (onbekend is of Marcel Thielemans eerder of later dat jaar hetzelfde lied opnam). Hun blijmoedige ‘trouw snel met me’-stemmetjes passen overigens uitstekend bij dit later zelden nog gecoverde Brel-lied. Hier begint aldus de traditie van Brel-zangeresjes als Simone Langlois, Susanne Gabriello en Denise André. Het is deze luchtige lijn die in de jaren zestig via Nicole Perrier, Martine Baujoud en Michèle Arnaud uitmondt in de volbloed yéyé-Brel-covers van Ginette Ravel, Manouche, Christine Nerac, Sandy Shaw en jawel: Corrie Brokken. Weinig drama, wel aandoenlijk. Ex aequo op nummer 52.

Coming soon...