Jacques Brel is alive and well and living in Paris
Original Cast

Adeline Cordier schreef een proefschrift over de receptie van Brel, Brassens en Ferré en concludeerde dat Brels composities internationaal het succesvolst waren. Dat kon twee dingen betekenen: ofwel zijn composities waren trivialer dan die van zijn collega’s en daardoor makkelijker naar de massa’s te exporteren, ofwel Brels vertalers en vertolkers waren slim genoeg om de scherpe kantjes eraf te slijpen. In welk verband ze erop wijst dat Ne me quitte pas in de Engelse vertaling meestal verwordt tot een melancholisch liefdesliedje, in plaats van het onthutsende, ooit zelfs shockerende origineel. Aldus komt Mort Shuman (vertalingen, zang) in beeld, die samen met Eric Blau (vertalingen) hoofdverantwoordelijk is voor het vrolijke bijslijpen van Brel. Zij bewerkten Brels liederen namelijk tot de vrolijke musical in twee bedrijven Jacques Brel is alive and well and living in Paris, waarin iedere dramatische noot tekstueel of muzikaal oploste in een relativerende kwinkslag. Les Flamandes verwerd aldus tot Show Boat-achtig openingskoor onder de noemer ‘Marathon! Marathon! Mara-mara-maraton! Join us now we’re on a marathon!’ Niet verwonderlijk, gezien Shumans status omstreeks 1966, wanneer hij nog hoofdzakelijk geldt als de man achter Viva las Vegas (Elvis) en Teenager in love (Dion and The Belmonts). Veel Amerikaanse bezoekers van de show denken tot op de dag van vandaag daarom dat de songs van Shuman zijn en dat Brel een fictief personage is. Dat is natuurlijk de wereld op zijn kop, maar behalve nog drie Brel-covers op Shumans plaat My death uit 1969, danken we er toch een reeks unieke Brel-plaatopnamen aan uit landen als Israël, Zuid-Afrika, Zweden en Denemarken. De oorspronkelijke Off-Broadway-musical in het Village Gate Theater in Greenwich Village uit 1966 kent geen echte plot. In plaats daarvan worden de songs gebracht als een reeks min of meer autonome theaterstukjes. De oorspronkelijke hoofdrolvertolkers waren Elly Stone, Mort Shuman, Shawn Eliot en Alice Whitfield. Die cast nam op 29 januari en 5 februari 1968 een dubbel-lp met hoogtepunten uit de show op, aangevuld met vijf liedjes die niet in de oorspronkelijke musical zaten: My childhood (Mon Enfance), The taxicab (Le gaz), Ne me quitte pas, The last supper (Le dernier repas) en Song for old lovers (La chanson des vieux amants). Mede vanwege de goudgerande engelenstem van Elly Stone werd de opname een mijlpaal in de Brel-vertolkingsgeschiedenis (lp Columbia Masterworks 1968/cd Sony 2002). Brel zelf kon de musical wel waarderen, getuige het feit dat hij persoonlijk de jubileumvoorstelling van 25 januari 1972 in Carnegie Hall bijwoonde. Voor de feestelijke, maar helaas niet opgenomen gelegenheid, werden maar liefst 22 vertolkers opgetrommeld, onder wie de oorspronkelijke casts van Off-Broadway en Toronto.

Coming soon...