Michael Heltau
Best of Brel 1972-1989

dflagAls in 2005 zijn Best of Brel-cd verschijnt, bestrijkt die niet geheel toevallig de periode 1972 tot en met 1989, met hoogtepunten uit de lp’s STATT ZU REDEN (1972), HELTAU SINGT BREL (1975), LIVE (1976), DANKE (1984) en BREL VOL. 2 (1989). Heltau is een van de iconische Brel-vertolkers uit de 20e eeuw. Hij is warmer van klank dan de meesten van zijn Duitse collega’s, maar vermijdt de valkuil van de openhaardklank waarin zoveel van zijn zoetgevooisde Franse collega’s opgaan. Heltau verenigt eigenlijk een verleidelijk stemgeluid à la Gérard Lenorman met de theatrale, cabareteske Brel-traditie van Klaus Hoffmann. Heltaus lp Statt zu reden uit 1972 bevat met frisse versies van Franz (Jef), Tango funèbre en Marieke zijn eerste drie Brel-vertolkingen. In 1975 verschijnt de lp Michael Heltau singt Brel met liefst tien nieuwe titels: Joe (Jacky), Der Gasmann, Das Lied von der alten liebe, Wie ein Schaf (Les bergers), Fernand, Das Bier, Amsterdam, Auch ich war einst ein Kind (Mon enfance), Die Bonbonniere en Die chancenlos sind (Les désespérés). Heltau romantiseert Amsterdam. Der Gasmann explodeert. Die Bonbonniere en Auch ich war einst ein Kind vertederen. Het zijn stuk voor stuk meeslepende en ontroerende vertolkingen. De lp-versie is overigens ook verschenen in een zeldzame Club-Sonderauflage (Polydor 63 853). De langspeelplaat Live uit 1976 laat vervolgens horen dat het Heltau menens is met Brel. In plaats van simpelweg zijn eerdere opnamen te gelde te maken, voegt hij achteloos een reeks nieuwe hoogtepunten aan zijn Brel-oeuvre toe met Die Alten (Les vieux), Wien (Vesoul), Das allerletzte Glas (Le dernier repas), Leute dieser art (Ces gens-là), Finale: Kennen Sie den? (Le cheval) en Karussel. Al dat moois blijkt de opmaat voor een levenslange uiteenzetting met de Brusselse inspirator, die tot op de dag van vandaag voortduurt. Inmiddels heeft Heltau liefst 69 officieel uitgegeven Brel-covers op zijn naam. Naast enkele incidentele covers in de periode 1980-1984, volgt in 1989 de langspeelplaat Brel 2. Heltau breidt hierop zijn repertoire uit met Einen Freund zu sehen der weint, Der Nächste, 8000 Dörfer (Au suivant), Der Besen (Bruxelles), Eine schlafende stad, Flugplatz (Orly), Schön (Le bon Dieu), Hilfe! (Vieillir), Der Alte sagt, Der Löwe en Jojo. Dat alles zoals steeds in originele vertalingen: Vesoul wordt een loflied op Wenen, Bruxelles een ode aan de poetsvrouw. Heltau is hier als Brel-vertolker nog steeds bij vlagen adembenemend, veelzijdig en onorthodox. Fascinerend is de verdieping die in dit tweede Brel-studiorecital optreedt. Die trend zet zich voort op de cd Noch einmal, Herr Direktor uit 1995, al treedt daar zijn gemakkelijk en veelvuldig leunen op geaffecteerde stembuigingen al te nadrukkelijk op de voorgrond.

engflag Coming soon...