Pattacini Iller
La valse a mille temps

1974 en instrumentaal, dan weet een goed verstaander genoeg: hammondorgel, zitkuil, sangria en een stemmige, Tinto Brass-achtige saxofoon. Maar soms kan een mens zich vergissen. Volgens Italiës Brel-deskundige Dino Gibertoni is Pattacini behalve de zoon van de vermaarde bandleider Tienno Pattacini (auteur van het vermaarde Battagliero) ook zelf een getalenteerd musicus. Pattacini begeeft zich in een segment dat ballo lisco heet, hetgeen vrij vertaald neerkomt op populaire dansmuziek in het wals-, polka- en mazurkasegment, waarbij vaak een zangeres optreedt. Het is een stijl die volgens hem niets met de platvloerse Tinto Brass gemeen heeft, maar alles met een stroming die in de ballera’s (dancings) van de regio’s Emilio en Romagna populair was. Dat blijkt ook uit het hoesontwerp, dat wordt verluchtigd door een naïef Emiliaans schilderij. Gibertoni: ‘Dat gezegd hebbende geef ik toe dat mensen deze dansgelegenheden bezochten in de hoop daar op enigerlei wijze fysiek contact met de andere sexe te bestendigen. Pattacini is in de jaren zeventig zelfs verwikkeld geweest in een balschandaal, maar een faux pas in zijn privéleven maakt hem nog niet tot een Tinto Brass-epigoon!’ Voor de purist mogelijk een mantovaniaanse gruwel, voor de verzamelaar juist daarom (en vanwege de fraaie hoes) een kostbaar object!

Coming soon...